Kuzey

Kuzey ülkelerinin en büyük özelliği insanın içine kurt düşürüp, ot tıkamak sanırım. Akla gelip gelip, getirtip getirtip dejavu sanrılarına sokuyor insanı. Bir Den Brysomme Mannen'dir ki, dünyaya gelip gözümüzü asıl açtığımız yerin Burhaniye durağı gibi unutulmuş bir yer olduğunu sokuyor göze. "Hep değil; arada bir güzel olsa yeter." diyor "Ah, nerede o eski dondurmalar" dercesine... Bu kadar evrenselken insan özlemleri, neden geçmişteki her şeye dönerek modernize etmeye çalışırken içini boşaltıyoruz her şeyin ve eskinin anısını da hatırlayamayacak bir hale getirerek kötüleştiriyoruz. Kutuplara da gelsen, ekvatora da gitsen aynıdır diyor bir nevi. Neredeysen oraya çakıl; sen gitmek istersen, her şey seni terk eder bir anda. Dönüp de bulamayınca üzüleceğin şeyler varsa, gitmeye çalışma deyip çakıyor seni olduğun yere ve başta deli saçması olduğunu söylediği, "Ne... Ne de" şiirini sıkıştırıyor insanın ne tatminsiz ne memnun olamaz yapıda olduğunu gösterip pişmanlıklarını sorgulatarak. Aslında hiçbir pişmanlığa sahip olmadığını anlıyorsun o güne kadar... Sadece şımarıkça bir tatminsizlik... Asıl pişmanlığın nasıl ve ne olduğunu anlatıyor sana sakin sakin. Pişmanlık, zırıldadığın her iki şeyden birini kaybettiğinde aslında o iki şeye de aynı anda sahip olabilme ihtimalini sevdiğini fark ettiğin an ortaya çıkan şeydir, bencilliktir, hep banacılıktır, kuyruk acısıdır. "Noi Albinoi" ne demektir bilmem ve öğrenmeye bile çalışmadım ama iki ucu katmerli dilemmayı andırır benim için.

Hashtag yap, Soma yaz sayın bok yiyen beyinsiz! Aileler, "trend topic" olduklarını görünce size minnettar kalıyor, cenazelerin/maden ocağının yanında beklerken. Duyarlılığınızla dünyayı bir kez daha kurtardınız gerizekalılar! 
Kullandığınız cep telefonlarının materyallerinin de çökmüş veya çökecek olan ve "tartışmasız şekilde" çocuk işçilerin de çalıştırıldığı başka maden ocaklarından 3 dolar maliyetle çıkarıldığını biliyor musunuz acaba? Ya da statü sahibi olmanızı sağlayan altın ve mücevherlerinizi kendi mezarlarından çıkaran işçilerin ortalama kaç sene yaşayabildiğini?
Bu insanlar kendi rahatları için değil; kıçınızın üstünden rahatça konuşabilesiniz diye köle gibi çalışıyor ve ölüyorlar. Zaten geçinmek için akciğer kanserinden ölmeyi göze alarak işe başlayan insanlardı göçükte ölenler. Onlar zaten hep ölüyordu... Ama sadece bugün, 300 kişiyle günü kapatırken, herkes kim sorumlu, iş güvenliği nedir falan çok iyi biliyor maşallah! Ama 25 yaşında nefes alacak ciğerleri kalmadan ölenleri kimse görmek istemedi şimdiye kadar. Ve şimdi de iki saçma komplo teorisi üretip, kendini siyasi kimliğe sahip sanan ve her şeyi birilerine yükleyen atarlı, ayarlı, sığ öküzlerin konuşma hakkı var. Hükümetleri çalıştıracak olan millettir; biz yönlendiririz tutumlarımızla. Ben bugüne kadar ne yapmadım diye düşünmek lazımken, herkes neden başkasını suçlar? Bizleri şanslı yapan ne bilmiyorum ama hak etmiyoruz. Allah hepimizden fazla huzur versin Onlar'a ve geride bıraktıklarına... Geriye kalmaya devam eden bizler için insanlığın bitmiş olmasından ötürü, bize yakışmayan huzurumuzu da onlara versin.
Şimdi bir sembol daha buldunuz: "Çizmelerimi çıkarayım mı?" Yarın 500 sayfalık bir kitap yazar basarlar aceleyle, "Abi kitabı da patlatırsak piyasanın kaymağını alırız bir güzel." fırsatçılığıyla. TV programlarında çaresiz aile görüntülerini en dokunaklı keman zırıltılarına ön plan yaparlar. Kömür karalı, çeşitli vücut uzuvlarının fotoğraflarını çeken fotoğrafçılara yılın ödülleri verilir; maden işçileri temalı sergiler rekoru kırılır. Yürüyüş yapacaklar için baret satışları da off tavan, yüzler için de tabii kömür karası! Dükkan camı indirir, araba çevirir, herkese küfreder, döner bıçağı çeker, yol keser, kaldırım taşı söker ama bir bok beceremezsiniz, çünkü "özgür değiliz, hareket ettirmiyorlar" dersiniz. Ama ölüleri çok seversiniz siz! Bir yürüyüş olur hem, hava alırsınız bahar da gelmişken! Mazeret dolu beyinlerinize oksijen fazla pompalansa sizin de beyniniz patlar mıydı acaba sayın bok beyinliler?