Kendini göremeyecek kadar kayıp mı eder karanlıkta insan kendini? Yoksa etraftan soyutlayıp kendine mi döner insan? Karanlıkta ortaya çıkan yüzüm mü sahte olan? Yoksa aydınlıktaki gülen yüzüm mü? Yoksa her aydınlığın arkasından gelen karanlık mı yüzümdeki? Karanlık mı gizliyor gerçek yüzümü? Yoksa gerçek yüzümü ortaya çıkarmam için cesaret mi veriyor? Paylaşmaktan yoksun birinde olan bencilliği mi yansıtıyor bakışlarımdaki hainlik? İstemediğim şeyleri görmememe imkan mı veriyor karanlık? Yoksa istediğim şeyleri mi görmemi sağlıyor? İçimde bir yerde iyilik mi var? Karanlığın içinde bir karanlık mıyım? Yoksa onun içinde parlayan bir iyilik mi? Aydınlığın içinde kalmış bir karanlık mıyım? Ya da aydınlığın içinde yaşamaya hakkı kalmamış ve karartılmış biri miyim?
Mutluluktan yükseklere çıkıp ayağım kaymış gibi, ölümüme kaza süsü vermeliydim. Güçsüz görünmeyi sevmem; pes etmiş gibi…Bulduğum ilk tümsekten kendini atmak bana göre değildi. Tıpkı mutluymuşum gibi yükseklerde gezinmenin bana uygun olmadığı gibi. Hiçbir şey bana göre değildi. Belki de bir şeye veya bir yere ait olacak kadar gerekli olmadığımdandır. Acaba yerimin kalmadığını anladığımda kendimi attığımda düştüğüm yer, bana ait olan yer mi oluyor?
Mutluluktan ayaklarım yerden kesilmiş ve bulutların üzerine çıkmış numarası yapamazdım. Bulutlar kimsenin ayaklarını taşıyamaz ki. Bunu herkes bilirdi zaten!!!
2006
