Ben de öyle kısa cümleleri anca büyük atalar kurabiliyor sanıyor ve dertleniyordum: “Ben ne zaman büyük düşünüp, küçük yazabileceğim?” diye, öğretmenlerimizin atasözü tanımıyla yücelttiği saçma kısıtları bir halt sanarak. Bir cümleden fazla cümle kuramayan bir nesil büyüyor bununla, kendilerini doya doya giriş, gelişme ve sonuçlarla anlatabilme özgürlüğünü tatmadan. “Twitter özdeyişler sözlüğü” falan çıkarırlar anca, edebiyat savunucusu bile olmaya meylediyorum muntazaman hah.
Sembolizm örnekleri, derin ve kapalı anlamlar, uzun ve fazla sayıda cümle içinden yakalanıp çıkarılınca daha bir antrenman olmaz mı insana? Ayrıca, kelimelerinde yoğunluk olmayan kısa cümleler olduğunu gördükçe, bu işin zekasızlık katsayısına kayıtsızlık öldürüyor beni. Her az konuşanın öz konuşmadığını kavrayamamak ve bunlarla övünmeye teşvik olmak veya teşvik etmek nasıl bir cehaletin mutluluğudur? Ha yani bir de mutlular, “yaptım, oldu” zihniyetiyle!
Az laf çok işse, az laf söyleyip, neden çok iş yapmıyor kimse? Herkes sadece az şey söylüyor. Onu da söylemiyor da telefonuna yazıyor. Bütün arabalar beyaz ve gri, bütün evler renksiz, bütün cümleler kısa, her fikir ya siyah ya beyaz, ketçapla mayonez bedavayken diğer lezzetteki soslar lükse giriyor diye parayla! Offff daraltılıyorumm!!!!!
Neyse ki, sürekli taciz halinde sorular sorsa da, harf sayısı limitine benim bile yakalanmadığım bir facebook durum güncellemesi, ölmeye yüz tutmuş olmasa da kısmen edepli, kafa açan sözlük formatları ve formatı formatsızlık üzerine kurulmuş ve şekil şartsız, kalıpsız sözlük formatları var. Özellikle zekice capsleriyle parlayan “öfkeli ve küfürbaz” sözlükçülerin “eli yüzü düzgün, bakımlı tikky” twittercılara bir alternatif olarak var olması ruhuma huzur bulduruyor. Dersen ki A’dan sonrasını okumadım, özet geç… Zekana hürmet gösteririm. Ama, özetin de özetini geçerek özet açıklarım bu da böyle biline!
