Yemisim Netas'ini artik! İstanbul'a tasindigimdan beri, her daim elimin altinda bulunan, potansiyel yakisikli insan kaynagiydi Netas, gitmesem de gormesem de. Hep orada calisan yagiz bir delikanliyla karsilasip evlenecegimi falan dusunurdum. Cocukken is adami-is kadini figuru; soguk, yuksek ve havali bir plaza icinde canlanirdi, kafamiza sanki zorla ve caktirmadan cakilmis bir sekilde ne hikmetse. Netas'in kampus havasinda, yesillikler arasinda, bodur bina ortusuyle bagdasmazdi ve kimsenin kodamanlik hayali bu degildi hicbir zaman... Daha soguk daha ciddi daha mesafeliydi ve betonlari daha bir katliydi ki, sonuna kadar hissedelim parayi ve katlar arasi kati farklari. Kapitalist dunya gozlerimizi yukseklere diktiginden beri yeryuzundeki huzur bizi terk etti. Kampusun nesesi ve gencligi, insani durgun ve birbirine selam vermeden dakikalarca asansor bekleyen kibirli ve somurtuk insanlara ceviren plazalarda son buldugu icin, daha da potansiyel evlenilecek Netas yagiz delikanlisiyla evlenemeyecegim. İste bundandir ki, yemisim Netas'ini!