"Çocukluktu en zor zamanlar. Geçti artık... bundan sonrası daha rahat."  diyorum. Oysa ki, sadece pes etmeyi öğreniyormuşum çocukken; mücadele etmemek için bir savaşıyormuşum. Buymuş tüm mücadelem... eskinin daha yorucu olması... "Bundan sonrası" rahat falan değil... ben artık sadece her şeyi bir kenara bırakmışım. Ondanmış bu daha hareketsiz, dingin, huzurlu geçen zaman. Hayatımın bundan sonraki kısmını dondurmak istiyorum, görmek istemiyorum, yaşamak istemiyorum. kimseyi duymak, görmek istemiyorum. Hayatıma kimseyi dahil etmek istemiyorum. Kimsenin beni görmesini istemiyorum. Kimsenin yaşadığımı görmesini istemiyorum. Kimsenin nasıl yaşadığımı görmesini istemiyorum. Ben hiçbir şey istemiyorum. Sadece hissizlik… ve büyüyor... ve özensizliğiim de işte bu yüzden...