Aklım takılmış yine bir gün balıklara...

Ölmüşlerdi fakat, iyi bir amaç uğruna… Tebessümlü ve huzur dolu bir ifade vardı suratlarında. “Balıklarımızı öldürmeden önce her türlü memnuniyeti sağlıyoruz onlara, hiçbir vicdan sızısı duymadan tüketebilirsiniz!” mesajını daha önce böylesine yansıtabilen bir firma görmemiştim. Peki ya koskoca bir deniz içine bıraktıkları onlarca yumurtayı tekrar bulabilecek kadar anaç ve babaç ebeveynlerin hayatlarını, bir insanın midesinde tokluk hissini yaşatamayacaklarına rağmen ellerinden almak ve tüm akışkan deniz trafiğine rağmen, anne ve babasının peşini bırakmadan takip eden yavrıcıkların mutlu ve bir bütünlük halinde yaşama haklarını ellerinden almak ne kadar vicdanidir! “Seninki kaç santim?” bilemiyorum ama, bunu yapanlar hakkında bazı şüphelerim var!:S
Balıkların "alien"larıyız resmen! Her gece birkaçını aralarından alarak içini açıp, tüm iç organlarını çıkarıp, sonra onları yiyoruz ve kalan kısımlarını bir diğer alien türü olan kedilere verip, bu dünyaya ait hiçbir parçalarını bırakmıyoruz ya da amaçsızca hapsediyoruz!
İnsan iradesi altında yaşayan hiçbir balığı mutlu bir ifadeyle görmemiştim mesela.
Dudakları, hayatın zorlu şartları yüzünden yer çekimine karşı koyamadan; mutsuz bir ifadeyle son buluyor hayatları. Ellerimde tuttuğum birkaç ölü balığın yüzündeki o yorgun ifadeyle karşı karşıya kalmak… ve “boşuna ölmedin be balık… bana türlü faydalar getireceksin.” demek bir diğerinin kılçıkları boğazımda düğümlenirken, öylesine zor ki… Ama türümüz bile aynı değilken, niye bir teselli olsun ki benim ve onun için, bana yapacağı iyilik:S Her neyse işteah… Mor ve Ötesi beni görmüş ve şunları demiş sanırsam: “Dün sabah seni gördüm. Aklın takılmış yine balıklaraa…” Yolda gördüğüm afişli bir kamyon ruhuma böyle çarptı işte bugün. Aklım ara ara takılıyor böyleah… "balıklaraa..."
Küçük bir fanus içinde konuşabileceği veya empati bile kurabileceği kimse yokken, sürekli aynı yerde durmadan dört dönmeleri ve ellerine bir tespih almalarına bile müsaade edilmeden; başka bir aktivite olmaksızın ve yargılanmadan hapse mahkum edildikleri; bir nevi koğuş hayatı yaşıyorlarken, onlara beş dakika bile bakmak, onların depresyonunu yaşatıyor insana ve kimilerine de huzur veriyor bu inanılamaz bir şekilde!
O bu değil de şimdi bir hamsi olaydı iyiydi mesela… Doymam için bir sülale yeterli. Eğer aileden kimse geride kalmazsa, bu pek de insafsızlık sayılmaz gibi sanki ha? Ama ton balığının bırak sülalesini, bir tek kendisini bile tek başıma bitiremeyecek olmam! Aman Allah'ım! Gerçekten yaşanamaz bir halde bu dünya!